''Φτάνουν Χριστούγεννα,Θα Είσαι Εδώ;'' * * * <[ : { )

 

“Φτάνουν Χριστούγεννα λοιπόν! Παραμονή/κι εμείς σαν όλους ετοιμάσαμε γιορτή./ Μα δεν είν’ άνετα σαν φάτνη εδώ μέσα:/ Μπαίνει το κρύο από παντού, δεν έχει μπέσα./ Χριστούλη, κόπιασε, γεννήσου αν θες, μα κοίτα:/ Σου στρώσαμε, δεν έχει τζάκι όμως και πίττα./ Τρέμουμε κι όλοι αγκαλιαζόμαστε σφιχτά/σαν τους πρωτόγονους σε σκοτεινή σπηλιά./ Το χιόνι πέφτει στο κορμί …μας, το παγώνει·/το χιόνι εισβάλει στην καλύβα και σαρώνει./ Κόπιασε, χιόνι, μπες, θα βρεις φίλους εδώ:/ Κι εμάς μας έδιωξαν από τον ουρανό./Κρασί ζεσταίνουμε, παλιό και δυνατό·/ κάνει καλό με τέτοιον άγριο καιρό./ Ζεστό κρασί, ξύλα στην πόρτα καρφωμένα./Έξω, ουρλιάζουνε αγρίμια θυμωμένα./ Κοπιάστε, αγρίμια, να κρυφτείτε απ’ το χιονιά:/ Ούτε τ’ αγρίμια έχουνε ζεστή φωλιά./ Θα ρίξουμε τα πανωφόρια στη φωτιά,/να γίνει η φλόγα της για λίγο πυρκαγιά,/να ζεσταθούμε ενώ θα καίγεται η στέγη,/να ζούμε όταν το σκοτάδι πια θα φεύγει./ Κόπιασε, άνεμε–εκεί έξω πως αντέχεις;/ Κι εσύ κουράστηκες, κι εσύ σπίτι δεν έχεις.”..

Μπέρτολτ Μπρεχτ - «Φτάνουν Χριστούγεννα»

 

 

Διαβάζοντας ένα γράμμα , ακούγοντας customtone

 

 

 

　

Νέα Υόρκη

10 Νοεμβρίου 1958

Αγαπητέ Τομ:

Λάβαμε το γράμμα σου σήμερα το πρωί. Θα σου απαντήσω από τη δική μου οπτική γωνία και η Ελαίν φυσικά από τη δική της.

Πρώτα απ’ όλα αν είσαι ερωτευμένος, είναι καλό πράγμα. Είναι το καλύτερο πράγμα που μπορεί να συμβεί στον καθένα. Μην αφήσεις λοιπόν κανέναν να υποβαθμίσει αυτό το γεγονός.

Δεύτερον, υπάρχουν πολλά είδη αγάπης. Το ένα είναι ένα εγωιστικό, κακότροπο, εγωκεντρικό πράγμα, που χρησιμοποιεί την αγάπη για λόγους προσωπικής αίσθησης σημαντικότητας. Αυτό είναι ένα άσχημο και καταστροφικό είδος. Το άλλο είναι ένα ξεχείλισμα από οτιδήποτε καλό έχεις μέσα σου όπως: η ευγένεια, το ενδιαφέρον για τον άλλο, ο σεβασμός…όχι μονάχα ο κοινωνικός σεβασμός με καλούς τρόπους, αλλά ο μέγιστος σεβασμός, ο οποίος είναι η αναγνώριση ενός ανθρώπου ως πολύτιμος και μοναδικός για σένα. Το πρώτο είδος, μπορεί να σε αρρωστήσει και να σε κάνει μικρό και αδύναμο. Το δεύτερο είδος όμως, μπορεί να απελευθερώσει σε σένα μια δύναμη, ένα κουράγιο και μια καλοσύνη, ακόμα και μία σοφία που δεν γνώριζες πως διαθέτεις.

Λες πως αυτή η αγάπη δεν είναι απλός ενθουσιασμός. Αν το αισθάνεσαι βαθιά, φυσικά δεν είναι απλός ενθουσιασμός. Αλλά δεν νομίζω πως με ρώτησες για το τι αισθάνεσαι. Ξέρεις καλύτερα από τον καθένα. Αυτό που μου ζητάς είναι να σε βοηθήσω με το τι να κάνεις και αυτό θα σου πω.

Καταρχάς, δόξασε αυτό το συναίσθημα και νιώσε χαρούμενος και ευγνώμων γι’ αυτό.

Το αντικείμενο της αγάπης σου είναι το καλύτερο και το ομορφότερο. Προσπάθησε να φανείς αντάξιός του. Αν αγαπάς κάποιον, δεν είναι κακό να του το πεις – μόνο που πρέπει να θυμάσαι πως μερικοί άνθρωποι είναι αρκετά ντροπαλοί και πως στα λεγόμενά σου θα πρέπει να λάβεις υπόψη σου και τη συστολή τους.

Τα κορίτσια έχουν ένα τρόπο να γνωρίζουν ή να νοιώθουν αυτό που αισθάνεσαι, συνήθως όμως τους αρέσει και να το ακούνε.

Κάποιες φορές, συμβαίνει αυτό που νοιώθεις να μην επιστρέφεται σε ‘σενα, για τον ένα ή τον άλλο λόγο- αλλά αυτό δεν κάνει τα συναισθήματα σου λιγότερο πολύτιμα.

Τέλος, γνωρίζω τα συναισθήματά σου γιατί τα έχω κι εγώ και είμαι πολύ χαρούμενος που τα αισθάνεσαι. Θα ήταν μεγάλη μας χαρά να γνωρίσουμε την Σούζαν και φυσικά είναι ευπρόσδεκτη. Η Ελαίν θα κάνει όλες τις ετοιμασίες με μεγάλη χαρά. Γνωρίζει κι αυτή για την αγάπη και ίσως να μπορέσει να σε βοηθήσει περισσότερο απ’ ότι εγώ σ’ αυτό το θέμα. Και να μη φοβάσαι να χάσεις.

Αν είναι σωστό, θα συμβεί. Το σημαντικό είναι να μην υπάρχει βιασύνη.

Τίποτα καλό δεν χάνεται.

Με αγάπη

Ο Πατέρας σου

[Επιστολή του J. Steinbeck στον γιο του Thom, όταν ο τελευταίος του έγραψε πως για πρώτη φορά νοιώθει πολύ ερωτευμένος με μία συμμαθήτριά του ονόματι Susan.]

Χαμογέλα Ρε !! Θέλω 1 Χαμόγελο Άθικτο

 Χρόνης Μίσσιος απο το ''χαμογέλα , ρε τι σου ζητάνε ;''
[...] απόσπασμα

Η ζωή μας μια φορά μάς δίνεται, άπαξ, που λένε, σα μια μοναδική ευκαιρία. Τουλάχιστον μ’αυτήν την αυτόνομη μορφή της δεν πρόκειται να ξαναυπάρξουμε ποτέ.
Και μείς τι την κάνουμε, ρε αντί να την ζήσουμε;
Τι την κάνουμε;Τη σέρνουμε από δω κι από κει δολοφονώντας την…
Οργανωμένη κοινωνία,οργανωμένες ανθρώπινες σχέσεις.
Μα αφού είναι οργανωμένες, πώς είναι σχέσεις;
Σχέση σημαίνει συνάντηση, σημαίνει έκπληξη ,σημαίνει γέννα συναισθήματος, πώς να οργανώσεις τα συναισθήματα…
Έτσι, μ’αυτήν την κωλοεφεύρεση που τη λένε ρολόι, σπρώχνουμε τις ώρες και τις μέρες σα να μας είναι βάρος, και μας είναι βάρος, γιατί δε ζούμε, κατάλαβες;
Όλο κοιτάμε το ρολόι, να φύγει κι αυτή η ώρα, να φύγει κι αυτή η μέρα, να έρθει το αύριο, και πάλι φτου κι απ’την αρχή.
Χωρίσαμε τη μέρα σε πτώματα στιγμών, σε σκοτωμένες ώρες που θα τις θάβουμε μέσα μας, μέσα στις σπηλιές του είναι μας, στις σπηλιές…
στις σπηλιές όπου γεννιέται η ελευθερία της επιθυμίας, και τις μπαζώνουμε με όλων των ειδών τα σκατά και τα σκουπίδια που μας πασάρουν σαν “αξίες”, σαν “ηθική”, σαν “πολιτισμό”.
Κάναμε το σώμα μας ένα απέραντο νεκροταφείο δολοφονημένων επιθυμιών και προσδοκιών, αφήνουμε τα πιο σημαντικά, τα πιο ουσιαστικά πράγματα, όπως να παίξουμε και να χαρούμε μεταξύ μας, να παίξουμε και να χαρουμε με τα παιδιά και τα ζώα, με τα λουλούδια και τα δέντρα, να κανουμε έρωτα, να απολαύσουμε τη φύση, τις ομορφιές του ανθρώπινου χεριού και του πνεύματος, να κατεβούμε τρυφερά μέσα μας, να γνωρίσουμε τον εαυτό μας και τον διπλανό μας…
Όλα, όλα τα αφήνουμε για το αύριο που δε θα ‘ρθει ποτέ…
Αφού ανατέλλει, δύει ο ήλιος και δεν πάμε πουθενά αλλού, παρά μόνο στο θάνατο, και μεις οι μαλάκες, αντί να κλαίμε το δειλινό που χάθηκε άλλη μια μέρα απ’τη ζωή μας, χαιρόμαστε.
Ξέρεις γιατί;
Γιατι η μέρα μας είναι φορτωμένη, αντί να είναι μια περιπέτεια, μια σύγκρουση με τα όρια της ελευθερίας μας.
[....]

καλημέρα φωτογραφίες απο τον michael wolf  και το θέμα του Paris Abstract
καλη εβδομάδα ....
 συντροφιά να παίζει σήμερα

Δεν ζητάω βοήθεια ...

πενθώ
για κείνους που πεθαίνουν σε τέσσερις τοίχους
για κείνους που ξεχάσανε
κι εκείνους που συμβιβαστήκαν.
•
πενθώ
για τα παιδιά που εξαργυρώνουν
το ρούχο της νιότης
για τους βασανιστές και τους ηγεμόνες
όσους καταδιώκουν τη δική τους ελπίδα.
•
πενθώ
για τις γυναίκες που δίνουν μόνον ηδονή
μέσα στη νύχτα που μακραίνει
χωρίς να θαμποφέγγει χάραμα.
•
πενθώ ακόμα
για την ανώφελη θυσία των επιγόνων της φωτιάς
για τις θλιμμένες μέρες των δειλών
το θανάσιμο τίμημα της ήρεμης ζωής.

~Τόλης Νικηφόρου~

ακούγοντας αγαπημένο κομμάτι ... διαβαζοντας κάτι που πρώτη φορά είδα... με ελπίδα να μην ξαναπενθήσουμε για τίποτα, με ελπίδα να ξεπεράσει ο καθένας τους προσωπικούς φόβους και να ανασάνει πραγματικά ... μακριά απο τις θλιμμένες μέρες και τις κατάρες ...

'Οταν ο Λάο Τσέ συνόδευσε τη Jacqueline

τί γίνεται όταν υπάρχουν γνωμικά άνω των δύο χιλιάδων ετών; μάλλον τα ακούμε με προσοχή και ίσως κάποιοι τα εφαρμόζουμε με σοφία και σύνεση γιατί ισχύουν και στους σημερινούς καιρούς,άλλοι απλά τα ποστάρουν στα σόσιαλ νέτ work για κανένα Like ... Ο Lao Tse λοιπόν έλεγε το ταξίδι χιλίων μιλίων αρχίζει με ένα βήμα.!!!

Στη διάρκεια του βίου μας πρέπει και το οφείλουμε στον εαυτό μας να κάνουμε πολλά βήματα... αυτή η στιγμή του βήματος μας ας επαναλαμβάνεται ακόμα και αν το χάνουμε κάποιες στιγμές, ας αποτύχουμε , ας αναγεννηθούμε , ξανά και ξανά, ας προσπαθήσουμε , ας πραγματοποιήσουμε.. Μία χαρούμενη μέρα στα μέσα της εβδομάδας ...

 Δεν κουραζόμαστε να περπατάμε!!!! με ακουστικά στα αυτιά και συντροφιά για σήμερα :

 

Η Ζαχαριέρα & Το Παράξενο Φρούτο ...

Φ: Ένα αγοράκι είναι εννιά χρονών κι ακόμα δεν μιλάει. Είναι μουγκό. Άλαλο, δίχως όμως καμία οργανική βλάβη. Οι γονείς, απελπισμένοι, συμβουλεύονται ειδικούς, ταξιδεύουν σ’ όλο τον κόσμο αναζητώντας μια λύση. Τίποτα. Κάποια μέρα κάθονται στο τραπέζι τη συνηθισμένη ώρα για να φάνε. Είναι μια πολύ ευκατάστατη και τυπική οικογένεια που ακολουθεί ρυθμούς, κανόνες, ωράρια. Το αγοράκι πάντα αμίλητο.

 Ώσπου αιφνίδια ανοίγει το στόμα του και ξεστομίζει τα πρώτα λόγια της ζωής του: “Θέλω τη ζάχαρη”.

Ήταν η μόνη φορά που κάτι έλειπε απ’ το τραπέζι. Η ζαχαριέρα. Δεν υπήρχε κανένας λόγος μέχρι τότε να μιλήσει το αγοράκι. Ήταν όλα εκεί.

Εκείνο που λείπει είναι αυτό που μας κάνει και να ζούμε και να γράφουμε, αλλά και να μιλάμε, Μαργαρίτα.


Μ. Καραπάνου – Φ. Τσαλίκογλου, “Μήπως;”, Εκδ. Ωκεανίδα (απόσπασμα)


Στα παράξενα απογεύματα  ....
συντροφιά  billie holiday

Never Too Late

 

ήμουν ανάμεσα στο να γράψω για μένα, να γράψω για σένα, να γράψω για τη μουσική, τα χρώματα , τη θάλασσα, τα έκτροπα που βλέπω, την χαμένη ''ειρήνη'', ότι αγαπώ , ότι με έχει νευριάσει...και χάθηκα στις σκέψεις.... έχω τόσα να πω μπερδεύτηκα !!! μη με παρεξηγείται !! θα γράψω ότι μου έρθει χωλαίνει η κανονικότητα του χρόνου και στο τέλος απλά με χαιρετά..

Όμορφε Πρωινέ κόσμε σε χαιρετώ , πότισε και φρόντισε τα καλά σου συναισθήματα και σε αυτό το χαρούμενο ξεκίνημα δεν έχεις λόγο για αρνητικότητα, δείξε λίγο υπομονή για ότι άσχημο σε επισκέπτεται και άσε να ανθίσει και κάτι καλό επιτέλους... never too late , που διάλεξα και για σήμερα , ποτέ δεν είναι αργά να αλλάξεις και ανακαλύψεις το οτιδήποτε .

Ξάφνιασε γλυκά τον εαυτό σου και μην δέχεσαι την ''κόλαση'' που υπάρχει γύρω σου τόσο απλά, ώστε να γίνεσαι μέρος της και να μην την βλέπεις πια. Γίνε έκπληξη για τη ζωή σου και κατ' επέκταση και των αλλων... θα το βρείς εύκολα αν δεν τεμπελιάσεις !!!

Καλημέρα Καλή τελευταία Κυριακή του Αυγούστου όπως διαβάζω παντού... για φέτος

Θα πάρω αγκαλιά τις ακτίνες του ηλίου και παρέα το αεράκι προς το παρόν θα ακούσω έναν αγαπημένο κούρδο μουσικό και ίδωμεν...!!!

 

 

Μια ''Βόλτα'' IASIS Στο Μπενάκη ....

Καλημέρα στην τελευταία εβδομάδα του Αύγουστου!!!

καλημέρα στο σήμερα, σε όλους και σε καθέναν ξεχωριστά...

Αναζητώντας λοιπόν σήμερα το καλοκαίρι επέλεξα ...... 

απο το Μουσείο Μπενάκη ,

το οποίο είχε ,αυτές τις ιδιαίτερες φωτογραφίες αρχείου στις συλλογές του.

Αυτά τα καλοκαίρια σε αυτή την χώρα ήταν , είναι και θα είναι μοναδικά.

Οι γραμμές του λευκού!
Αναζητώντας το καλοκαίρι μέσα από τις συλλογές του Μουσείου Μπενάκη:
Φωτ. Ζαχαρία Στέλλα. Φωτογραφικό Αρχείο Μουσείου Μπενάκη 

 

Παστέλι του δεκαπενταύγουστου!

Αναζητώντας το καλοκαίρι μέσα από τις συλλογές του Μουσείου Μπενάκη: Φωτογραφία του Ζαχαρία Στέλλα. Φωτογραφικό Αρχείο Μουσείου Μπενάκη

 

 

Σήμερα είναι γιορτή!!!

Αναζητώντας το καλοκαίρι μέσα από τις συλλογές του Μουσείου Μπενάκη: Πάρος. Φωτ. Ζαχαρία Στέλλα. Φωτογραφικό Αρχείο Μουσείου Μπενάκη

 

 

Καλοκαιρινή ανεμελιά!

Αναζητώντας το καλοκαίρι μέσα από τις συλλογές του Μουσείου Μπενάκη: Φωτογραφία του Ζαχαρία Στέλλα. Φωτογραφικό Αρχείο Μουσείου Μπενάκη

 

Ιπτάμενος ιερέας!
Αναζητώντας το καλοκαίρι μέσα από τις συλλογές του Μουσείου Μπενάκη:
Φωτ. Ζαχαρίας Στέλλας. Φωτογραφικό Αρχείο Μουσείου Μπενάκη

 

 

Χαράζοντας κύκλους στον αγρό!
Αναζητώντας το καλοκαίρι μέσα από τις συλλογές του Μουσείου Μπενάκη:
Σίφνος. Φωτ. Ζαχαρίας Στέλλας. Φωτογραφικό Αρχείο Μουσείου Μπενάκη

 

 

 

 

 

 Με αγαπημένη εκτέλεση θα τις χαζέψω και θα τις πάρω μαζί

σαν εικόνα στο σήμερα !!!!!!

 

 

Μια Βόλτα Στα Βαθιά 50 - 51 %

και πάλι πίσω.... ισορροπώντας!! καθώς η εκπομπή θετικών σκέψεων  γέρνει και αυτό έστω το λίγο στο σύν.

 

Συναισθήματα που βρίσκονται υπό τον έλεγχο μας για να μην παγιδευτούν σε έναν φαύλο κύκλο που γυρίζει σε αδιάκοπους ρυθμούς και πουθενά δεν καταλήγει...

 

Εκπομπή θετικών ''ρύπων'' συντονισμένη σε συχνότητα διαφορετικής της απογοήτευσης..

 

υ.γ ο αύγοστος στην αθήνα είναι όμορφα μελαγχολικός και δημιουργικός καλοί μου φίλοι

 

φύσηξε αέρας καιρός για βόλτα στα βαθιά

 

 

 

παρέα με:

 

Θα'Ρθει Μια Μέρα

μετά από μία νύχτα φανερής αυγουστιάτικης πανσελήνου και κρυμμένων μυστικών μια μέρα..

κάπου ξημέρωσε μια αστεία μέρα, γιατί αγαπάμε την αστεία πλευρά της ζωής !!

μας κρατάει ζωντανούς, μας κάνει να ξεχνάμε τη ''σοβαρότητα'' και να ξυπνάμε την ειλικρίνεια του γέλιου!! αγαπάμε να γελάμε από καρδιάς καλημέρα στην αστεία στιγμή που γελάς και γίνεσαι πάλι παιδί, ένα μικρό αθώο παιδί που όλα τα ξεχνάς

ξεχνάς και ποιος είσαι ,ξεχνάς και το εγώ

και όταν ξεχνάς το εγώ δεν μπορείς να συναντήσεις

πάρα άλλα μεγάλα ανυπέρβλητα ''πράγματα''

Καλημέρα Καλή εβδομάδα να έχουμε

 

 

συντροφιά σήμερα, λίγο πιο δυνατά είναι :

 

 

Η ''Παναγία Των Πατησίων'' Στο Νησί _____ ΧατζηΔάκιΣ

Ένα παραμύθι για μικρούς και μεγάλους........
" Μια φορά κι έναν καιρό, υπήρχε ένα νησί στο οποίο ζούσαν όλα τα συναισθήματα. Εκεί, ανάμεσα στα υπόλοιπα, ζούσαν και η Ευτυχία, η Λύπη, η Γνώση, η Αγάπη......

Μια μέρα έμαθαν ότι το νησί τους θα βούλιαζε και έτσι όλοι επισκεύασαν τις βάρκες τους και άρχισαν να φεύγουν.Η Αγάπη ήταν η μόνη που έμεινε πίσω. Ήθελε να αντέξει μέχρι την τελευταία στιγμή.

Όταν το νησί άρχισε να βυθίζεται, η Αγάπη άρχισε να ζητάει βοήθεια. Βλέπει τον Πλούτο που περνούσε με μια λαμπερή θαλαμηγό. Η Αγάπη τον ρωτάει:

-"Πλούτε, μπορείς να με πάρεις μαζί σου;"

-"Όχι, δεν μπορώ" απάντησε ο Πλούτος. 'Έχω ασήμι και χρυσάφι στο σκάφος μου και δεν υπάρχει χώρος για σένα'.Η Αγάπη τότε αποφάσισε να ζητήσει βοήθεια από την Αλαζονεία που επίσης περνούσε από μπροστά της σε ένα πανέμορφο σκάφος.

-"Σε παρακαλώ, βοήθησε με" είπε η Αγάπη.

-"Δεν μπορώ να σε βοηθήσω, Αγάπη.. Είσαι μούσκεμα και θα μου χαλάσεις το όμορφο σκάφος μου" της απάντησε η Αλαζονεία.

H Λύπη ήταν πιο πέρα και έτσι η Αγάπη αποφάσισε να ζητήσει από αυτή βοήθεια.

-"Λύπη, άφησέ με να έρθω μαζί σου."

-"Ω Αγάπη, είμαι τόσο λυπημένη που θέλω να μείνω μόνη μου" είπε η Λύπη.


Η Ευτυχία πέρασε μπροστά από την Αγάπη, αλλά και αυτή δεν της έδωσε σημασία. Ήταν τόσο ευτυχισμένη, που ούτε καν άκουσε την Αγάπη να ζητά βοήθεια.

Ξαφνικά ακούστηκε μια φωνή:
-"Αγάπη, έλα προς τα εδώ! Θα σε πάρω εγώ μαζί μου!" Ήταν ένας πολύ ηλικιωμένος κύριος που η Αγάπη δεν γνώριζε, αλλά ήταν γεμάτη από τέτοια ευγνωμοσύνη, που ξέχασε να ρωτήσει το όνομά του.Όταν έφτασαν στη στεριά, ο κύριος έφυγε και πήγε στο δρόμο του.Η Αγάπη, γνωρίζοντας πόσα χρωστούσε στον κύριο που τη βοήθησε, ρώτησε τη Γνώση:

-"Γνώση, ποιος με βοήθησε;"

-"Ο Χρόνος" της απάντησε η Γνώση.

-'Ο Χρόνος;' ρώτησε η Αγάπη. 'Γιατί με βοήθησε ο Χρόνος;'
Τότε η Γνώση χαμογέλασε και με βαθιά σοφία της είπε: "Μόνο ο Χρόνος μπορεί να καταλάβει πόσο μεγάλη σημασία έχει η Αγάπη".


Μάνος Χατζιδάκις - 'Το Νησί

  

σήμερα με συντροφεύει το πρώτο μου άκουσμα από τον μάνο .... αφιερωμένο

Σου Σφυρίζω

 

 

σου σφυρίζω ένα σκοπό .....

 '' για τις ρηχές θάλασσες δε θα προδώσω ποτέ τον ωκεανό μου '' είχε πει ο τσάτσος

Μην αφήνετε πειρατές άγριους και ξένους κουρσάρους,

 να πλέυσουν στους ωκεανούς σας

μόνο σκοτεινιά και μηδαμινότητα θα φέρουν στο φωτεινό γαλάζιο σας

το γαλάζιο μου, το δικό μου, του ωκεανού μου επιλέγω

σε ρηχές θάλασσες δεν θέλω να κολυμπήσω καν ....

Κάθε Πρωί

είναι όλα αλλιώς

στα μάτια μου

Κ α λ η μ έ ρ α

 

 

 

Η Ρίτα Αλλάζει

 

η ρίτα, τα τρένα , το παγωτό και πολλή ζέστη !!

τη βρήκα τη ρίτα ξανά, ναι αλλάζει τώρα πια δεν την τρομάζει τίποτα

στο τρένο δεν μπήκα τελικά έχω να σου πω, ούτε στα επόμενα ....

το παγωτό είναι το μόνο που βρίσκεται ήδη στη θέση του,

 στη θέση που του αρμόζει..

όσο για την άπελπις δροσιά αναζητείται στο πουθενά και

στο παντού σήμερα , μάταια αλλά

απεγνωσμένα .... χαρτάκια γύρω, εκατοντάδες χαρτάκια

αγαπημένα , στιγμές ανάκατα σημειωμένες ,μουτζούρες και σκόρπιες νότες ,

πεταμένες στο πάτωμα..

αλλά έδωσα υπόσχεση αν περάσει καμιά ευκαιρία από μπροστά

και νοιώσω παρόρμηση να δράσω μέσα στη ' λάβα ' ...

θα είναι μια ενστικτωδώς εμπνευσμένη πράξη, μια εμπνευσμένη δράση

της ημέρας που ίσως έχει και ένα αίσιο αποτέλεσμα , ίσως αποκτήσω

''κάτι''... ίσως και όχι...

 

 

Πιές__Μεγάλο Γράμμα

 

Αγάπη αγάπη
μόνο η πάχνη του πρώτου άστρου-
άσε να σου μιλήσω.
Αγάπη δεν φοβάμαι πια.
Σ' αγαπώ.
Aσε ν' ακουστεί η φωνή μου
πάνω απ' τις κορφές των δέντρων
πέρα απ' τους οριζόντιους καπνούς των πλοίων.
(«Mεγάλο γράμμα», ΧVII, 25

 

Από κανέναν τίποτα να διώξουμε δεν μπορούμε.
Περνάν οι άνθρωποι και μας αφήνουν
την πρωινή καλήμερα τους
—όλοι οι άνθρωποι—
τη ζέστα του κορμιού τους
τη σιγουριά για τη δική μας ανθρωπιά.
(«Μεγάλο γράμμα», XV, 23)

Μπορείς να γνωρίσεις ένα πρόσωπο
όταν τα χείλια σου ανακαλύπτουν
τις αλλεπάληλες επιφάνειες που σώρευσαν
οι καιροί.
Μα έπειτα δεν σου φτάνει.
Eπειτα θες να βρεις όλες τις μικρές φλέβες
καθώς απλώνονται κάτω απ' το δέρμα
να βρεις όλα τα τραγούδια που δεν ειπώθηκαν
όλες τις μνήμες που ταξίδεψαν
στα λεπτά μονόξυλα
των στιγμών.
[...]
Θέλουμε πιο πολλά
τα θέλαμε όλα.
Δεν γινόταν αλλιώς.
O,τι μας έφτανε χτες
για σήμερα ήταν λίγο.
O,τι μας γέμιζε χτες
ήθελε κι άλλο σήμερα να μη χαθεί.
(«Μεγάλο γράμμα», VI, 17)

 

τίτος πατρίκιος

 

 

Συνειδητοποίηση Περί Πεζοδομίου

 

 

Σηκώνομαι το πρωί. Βγαίνω από το σπίτι μου.
Υπάρχει μια τρύπα στο πεζοδρόμιο. Δεν τη βλέπω και πέφτω μέσα.

Την επόμενη μέρα βγαίνω απ' το σπίτι μου, ξεχνάω ότι υπάρχει μια τρύπα στο πεζοδρόμιο, και ξαναπέφτω μέσα.

Την τρίτη μέρα βγαίνω απ' το σπίτι μου προσπαθώντας να θυμηθώ ότι υπάρχει μια τρύπα στο πεζοδρόμιο.
Ωστόσο, δεν το θυμάμαι και πέφτω μέσα.

Την τέταρτη μέρα βγαίνω απ' το σπίτι μου προσπαθώντας να θυμηθώ την τρύπα στο πεζοδρόμιο.
Τη θυμάμαι και, παρόλα αυτά, δεν τη βλέπω και πέφτω μέσα.

Την πέμπτη μέρα βγαίνω απ' το σπίτι μου.
Θυμάμαι ότι πρέπει να έχω στο νου μου την τρύπα στο πεζοδρόμιο και περπατάω κοιτάζοντας κάτω.
Τη βλέπω και, παρόλο που τη βλέπω, πέφτω μέσα.

Την έκτη μέρα βγαίνω απ' το σπίτι μου. Θυμάμαι την τρύπα στο πεζοδρόμιο.
Πηγαίνω ψάχνοντάς την με τα μάτια μου. Τη βλέπω, προσπαθώ να πηδήξω από πάνω, αλλά πέφτω μέσα.

Την έβδομη μέρα βγαίνω απ' το σπίτι μου. Βλέπω την τρύπα.
Παίρνω φόρα, πηδάω, φτάνω με την άκρη των ποδιών μου ως την άλλη μεριά, αλλά όχι αρκετά μακριά, και πέφτω μέσα.

Την όγδοη μέρα, βγαίνω απ' το σπίτι μου, βλέπω την τρύπα, παίρνω φόρα, πηδάω, φτάνω στην άλλη άκρη!
Αισθάνομαι τόσο υπερήφανος που τα κατάφερα, που χοροπηδάω από τη χαρά μου.
Και, έτσι όπως χοροπηδάω, ξαναπέφτω μέσα.

Την ένατη μέρα, βγαίνω απ' το σπίτι μου, βλέπω την τρύπα, παίρνω φόρα, πηδάω και συνεχίζω το δρόμο μου.
Τη δέκατη μέρα, σήμερα μόλις, συνειδητοποιώ ότι είναι πιο βολικό να περπατάω στο απέναντι πεζοδρόμιο.

~ Συνειδητοποίηση,
του Χόρχε Μπουκάι  "

 

μην αργείς να σκεφτείς, ότι πρέπει να αλλάξεις '' πεζοδρόμιο ''....όπως και αν λέγεται , ότι και αν είναι , τα πράγματα είναι μάλλον απλά και η συνειδητοποίηση μια καλή αρχή σωστά ;

καλημέρα και σήμερα και ευχαριστώ που είμαι εδώ

καλημέρα σε όλους σας και σας ευχαριστώ

καλημέρα κόσμε

καλημέρα στο παράθυρο του χαμόγελου μου

 

 

 

ΘυΜήθηκα Τον Diego

 

σήμερα, αυτό το μοναδικό πλάσμα, που έγινε γνωστό κυρίως από την φωτογραφία που κλαίει, για τον δάσκαλο του και συντονιστή του έργου Afro Reggae, έναν άνθρωπο όπου τον ειχε βγάλει από την τρομερή φτώχεια,την πείνα και την εγκληματικότητα. Ο Diego Frazao Torquato έπαιζε βιολί στην ορχήστρα εγχόρδων του afro reggae ενός μη κερδοσκοπικού οργανισμού που δίνει στα παιδιά την ευκαιρία να αποδράσουν από τις φτωχογειτονιές του Ρίο και από την τρομερή εγκληματικότητα.... αυτή η φωτογραφία έχει κάνει τόσο μεγάλο γύρο στον κόσμο και αυτό που με λυπεί κάθε φορά που την πετυχαίνω κάπου, είναι ότι ο diego έχει χάσει τη μάχη με τη ζωή, λόγω λευχαιμίας....μια μάχη που παρά την μηννιγίτιδα που είχε από τα τέσσερα του χρόνια και είχε επιδεινωθεί μεχρι και με προβλήματα μνήμης, πάλεψε και κατάφερε να μάθει βιολί, ονειρεύτηκε ότι το βιολί θα τον βοηθήσει να δει τον κόσμο....και για μένα και είδε τον κόσμο και κυρίως τον είδε και θα τον θυμάτε ο κόσμος !!

 

ξέρω σε πολλούς μπορεί να φανεί στενάχωρο το θέμα , αλλά καμιά φορά πρέπει να θυμόμαστε και αυτούς τους '' ήρωες '' και να παραδειγματιζόμαστε !!!

 

καλημέρα με ελπίδα για όλα

καλημέρα με θέληση

καλημέρα με βούληση για αλλαγή

 

καλημέρα με προσπαθεια για έναν καλύτερο κόσμο

 

 

ΒροχΗ

Αφιερωμένο στα καλοκαιρινά μπουρίνια που εκεί που ο ήλιος ζεσταίνει και ζεσταίνει ..ξαφνικά ένα παράξενο αεράκι φυσάει,

σε λίγα λεπτά, μαύρα σύννεφα καλύπτουν τα πάντα

και αλλάζουν το τοπίο... τέτοιες εκπλήξεις μας αρέσουν

 

 

αφιερωμένο γιατί τώρα που είσαι με το κοντομάνικο , πραγματικά σου

αρέσει που βρέχεσαι και δεν τρέχεις , δεν θές να πας πουθενά να κρυφτείς

στις καλοκαιρινές βροχές

και όπου βρέχει

 

 

 

 

Κοίτα Ολα Τα Πράγματα '' διαφορετικά...''

 

αν δεν σε χρειάζεται κάποιος , νοιώθεις άχρηστος , παραμελημένος και κάθεσαι στη γωνίτσα σου , λυπημένος και μη γνωρίζοντας τι να κάνεις

αν σε έχει ανάγκη πάλι , ξαφνικά γίνεσαι σπουδαίος ...

ψάχνεις συνέχεις μάτια επιβεβαίωσης ;

εγώ λέω πως ότι και αν σου χαρίσουν ευγνώμων να είσαι

και αν τίποτα δεν σου δώσουν, μην παραπονιέσαι...

η ζωή σε προκαλεί , πότε θα το καταλάβεις, πότε θα μάθεις να μην αντιδράς σύμφωνα με όποια εδραιωμένη συνήθεια....σκέψου το

 

να σας πάω ταξίδι με τραγούδι που αγαπώ πολύ ;

καλή συνέχεια
καλημέρα κόσμε
καλημέρα σε όλες τις ψυχές της γής

 

 

ΚαΛημέρα

 

Όλοι δικαιούνται το πρωί –
Σε μερικούς αξίζει – η Νύχτα –
Για λίγους μόνο εκλεκτoύς-
Λάμπει το Σέλας την Αυγή.

Emily Dickinson

 

 

καλημέρα και πολύ καλή συνέχεια σε ότι και αν κάνετε

καλημέρα σε αυτή την λαμπερή αυγή

και στη ζεστή μέρα
καλημέρα σε όλες τις ψυχές αυτής της γής

 

easy like sunday morning ....και έφυγα !!!

με χρόνια αγαπημένη εκτέλεση μουσική

να με συντροφεύει

 

 

 

 

 

 

Όταν ΧαράΖει

 

 

 

να μην ξεχάσω σήμερα... να '' φυλακίσω '' όμορφες στιγμές !!

να αρχίσω να συλλέγω πάλι , γιατί παραστράτησα

να φυλακίσω '' ηλιαχτίδες '' και φώς ...

όμορφους ήχους και ακούσματα και

κυρίως να μην ξεχάσω να '' φυλακίσω '' τους αγαπημένους μου,

τους ανθρώπους της καθημερινότητας μου... είναι από τις μέρες

που σε πιάνει μια φοβία μην και τους χάσεις

καλημέρα κόσμε

καλημέρα μας

καλημέρα παράθυρο του χαμόγελου μου

Όταν χαράζει, ο πρώτος στεναγμός
βγαίνει απ' τα πιο σφιγμένα χείλη.
Σαν πεταλούδα στην κάμαρη πετά
ψάχνοντας άνοιγμα να φύγει.

Αν είσαι μόνος, αν είσαι αδύναμος
η χαραυγή θα σε ξεκάνει.
Έχει το μύρο, έχει τη σιγαλιά,
έχει τον ήλιο τον αλάνη.

Καινούρια μέρα, καινούριος ποταμός
στις εκβολές του θα προσφέρει
όσα χαθήκαν, όσα ξεχάστηκαν
κι όσα γι' αυτά κανείς δεν ξέρει.

Πίσω απ' τους λόφους, πίσω απ' τα βλέφαρα
υπάρχει τόπος και για σένα.
Χωρίς Βαστίλη, χωρίς ανάθεμα,
χωρίς τα χείλη τα σφιγμένα.