Ξέρω Ένα Κορίτσι [ μέρος στ' ] last dance

 

 

''όνειρα πάσης φύσως'' ...ξέρεις πάντα έκανα όνειρα , από παιδί ονειρευόμουν ξύπνια, ονειρευόμουν πάντα, ακόμα και πριν κοιμηθώ, ονειρευόμουν τι θα γίνω όταν μεγαλώσω, πως θα είναι η ζωή μου,

που θα ειναι το σπίτι μου και άλλα διάφορα πράγματα, ήταν κάτι σαν

το νανούρισμα μου , για να με πάρει ο ύπνος...

και το συνέχισα μέχρι και μεγάλη,

όμως τώρα πια σταμάτησα !!! το όνειρο το έχω δίπλα μου...

μου είπε κοιτάζοντας με,

με αυτά τα τεράστια γυαλιστερά μάτια ακόμα και μέσα στα σκοτάδια...αυτά τα μάτια

που πάντα προσπαθούσαν να με μάθουν να γνωρίζω , πως όχι μόνο ανταλλάσσουμε κάτι , για κάτι άλλο...

να γνωρίσω και να δοκιμάσω τις επιθυμίες μου και τις απολαύσεις τους,

αυτές που θα με βοηθούσαν να ανυψωθώ, να μεγαλώσω

και να ενηλικιωθώ

που πάντα ήθελε να μαθαίνουμε  καινούργια βήματα, να χορεύουμε έστω και νοερά πλημμυρισμένοι από χιλιάδες χρώματα...

''κλείσε τα μάτια σου και ξεκίνα να μετράς, μην κλέβεις σε βλέπω....''

 

 

 

 

last dance για το κορίτσι που ξέρω, ίσως κάποια στιγμή αναφέρω και αρχίσω κάποιες από τις ιστορίες που μου διηγούταν , ίσως και όχι

 

Ξέρω Ένα Κορίτσι [ μέρος ε' ]

 

 

θυμάμαι εκείνο το καλοκαιρινό πρωινό εκ των υστέρων που μιλάγαμε, '' έχω δύο μήνες που ξυπνάω, με τον ίδιο εφιάλτη το ξημέρωμα, θα το έχεις καταλάβει, ξυπνάω και έχεις φύγει, δεν μπορώ να πάρω ανάσα, έχεις φύγει και μαζί σου έχει φύγει και ο καθαρός αέρας και πνίγομαι.... Μά, σαν ανοίγω τα μάτια μου, αφού με έχεις ξυπνήσει επειδή με βλέπεις να βασανίζομαι, και δω τα δικά σου εκεί μες στο σκοτάδι να λαμπυρίζουν γεμίζουν τα πνευμόνια μου και πάλι ζωή''...

Ξέρω Ένα Κορίτσι [ μέρος δ ']

 

μετά απο δύο πινελιές , γύρισε με κοίταξε , μου αρέσεις έτσι ''τσαλακωμένος'' μου είπε και ξεκίνησε να λέει μια ιστορία :

-τόσα χρόνια μας έχουν βάλει απέναντι,αγαπημένο μου άσπρο, μας έχουν συνυφάνει με την αντίθεση και εγώ λατρεύω το φώς σου σε επιθυμώ και..

-τα επόψιμα δεν με εμποδίζουν στο έχω πεί, λατρεύω το απόλυτο σου και την αιώνια σιωπή σου,άμαυρο μου και...

- και δεν πρέπει άσπρο μου, περιδίω να σε πλησιάσω ,φοβάται ο κόσμος την ένωση μας και ίσως να'χουν δίκιο , φοβάται το γκρίζο το θλιμμένο αυτό το φαιό της ολοκλήρωσης μας και...

-άστους να νομίζουν , άστους να καταπιέζουν τις δικές τους δημιουργικές συνθετικές ικανότητες και τις μέρες τους, άστους και έχω μια ιδέα να τραβήξουμε το δρόμο μας, δεν είναι πλασμένα γκρίζα τα θέλω μας, δεν είναι μακρινά και θλιβερά και...

τότε το μάυρο και το άσπρο , αποφάσισαν να ξεκινήσουν την επανάσταση τους, συμπορευόμενα απο εδώ και πέρα , παρά τις όποιες φιλονικίες και αντιθέσεις τους κατονόμαζαν, γιατί κατάλαβαν την αιώνια επιθυμία τους όχι για την ικανοποίηση της μόνο αλλά γιατί την είχαν πιά εξολοκλήρου συνειδητοποιήσει

 

Ξέρω Eνα Kορίτσι [ μέρος γ' ]

που κάθε απόγευμα χαιρετούσε τη μέρα που έφευγε, προσπαθούσε να είναι είναι σε κάποιο μπαλκόνι ή σε κάποιο σημείο της αθήνας να χαιρετίσει το ηλιοβασίλεμα. Ήταν μια τελετή της, αποχαιρετισμού της μέρας με μεγάλο δέος γιατι θεωρούσε πως της αξίζει κάθε σεβασμός. Άλλες φορές χαμογελούσε λυπημένα και άλλες με πικρία στη νύχτα που ερχόταν και στη μέρα που είχε αποχωριστεί και ζούσε με τόσο ενδιαφέρον τη στιγμή που με σύννεφα κρυβόταν ο ήλιος ; με μεγαλοπρεπή χρώματα ; με το καθετί......

Ξέρω Ένα Κορίτσι [ μέρος β' ]

αυτό το φύλλο έπεσε στα πόδια μου σήμερα και μου θύμησε το κορίτσι που ξέρω πάλι και μια ιστορία της ακόμα... τα χρόνια είχαν περάσει , είχε μεγαλώσει πια αλλά ποτέ δεν είχε ξεχάσει το αρκουδάκι της, αυτό που για τόσο καιρό ερχόταν πιστά στο ραντεβού του, κάθε φορά που κοίταζε έξω από το παράθυρο της, απέναντι στο πάρκο...αυτό καθόταν εκεί πίσω στα δέντρα έπαιξε με τα φύλλα και την περίμενε πάντα την ίδια ώρα...και της φώναζε όλο χαρά ''δεν θα είχε πλάκα να παντρευτούμε μια μέρα'' και γέλαγε γεμάτο αγάπη και φώναζε ''δεν θα φύγω ποτέ από κοντά σου, γιατί έχεις και μου δίνεις τη σπίθα της ζωής''

 

 

Ξέρω Ενα Κορίτσι

που αγαπάει τις ανθισμένες αμυγδαλιές και τις ανθισμένες κερασιές, ξέρω ένα κορίτσι που μου έδειξε φωτογραφίες και μου είπε το όνειρο της πόσο θέλει να ταξιδέψει μια άνοιξη να παει να τις βρει....ξέρω ένα κορίτσι που στεναχωριέται που περνάνε οι εποχές, τα χρόνια και δεν το έχει καταφέρει....εύχομαι φέτος να το πραγματοποιήσει....

 

 

το πάρκο ueno στο Τόκιο με τις ανθισμένες του κερασιές κάθε άνοιξη