ΔιαβάΖοντας...

...έναν από τους στίχου του Μενέλαου Λουντέμη..που έχουν ντύσει μοναδικά οι Κατσιμήχα...που λέει:''έλα κοντά μου,δέν είμαι η φωτιά,τις φωτιές τις σβήνουν τα ποτάμια,τις πνίγουν οι νεροποντές,τις κυνηγούνε οι βοριάδες..''..σκέφτομαι ίσως τελικά..όχι οτι μόνο δέν είμαι φωτιά αλλά μπορεί να έχω κάτι από ''αέρα'' κι αυτό ίσως γιατί μου αρέσει με τη σκέψη να ταξιδεύω όπου αγαπάω...όπου ονειρεύομαι,πέρα από κάθε σύνορο χωρίς να νιώθω λύπη!Έτσι...αυτόν τον όμορφο στίχο τον προσαρμόζω στα περίεργα μέτρα μου..αλλάζοντας του μέτρο και φτιάχνοντάς τον πάνω στη σκέψη μου λέγοντας...''έλα κοντά μου δέν είμαι η φωτιά..είμαι αέρας που σου κλέβει κάθε σκέψη,είμαι αέρας που σε πάει όπου αγαπάς,είμαι αέρας που στεγνώνει ακόμη και ένα τόσο δα δάκρυ σου,τα μάτια σου αν δούνε..'' Επομένως...πάρε τη θέση της φωτιάς εσύ..κι εγώ του αέρα...να σου φουντώνω το κάθε σου θέλω...και σήκωσε πανί να σε ταξιδέψω όπου αγαπάς...!!!