Μυ-νήΜατα

 

 

 

Φροντίζω το κινητό τώρα

σαν πληγωμένο πουλί.

 

Μηνύματα, μηνύματα, μηνύματα

γεμάτα με τις βαρυσήμαντες λέξεις μας.

 

Διαβάζω πάλι το πρώτο,

το δεύτερο, το τρίτο,

 

αναζητώντας τα μικρά σου xx,

νιώθοντας παράλογη.

 

Οι κώδικες που στέλνουμε

φτάνουν με σπασμένη χορδή.

 

Προσπαθώ να φανταστώ τα χέρια σου,

η εικόνα τους είναι θολή.

 

Τίποτα από όσα οι αντίχειρές μου πατούν

δεν θ’ ακουστεί ποτέ.

 

Κάρολ Ανν Ντάφι, στο ποίημα «Μήνυμα»

 

αφιερωμένο σε όσους περιμένουν μυνήματα.....καληνύχτα