Λάθος εποχή...

Μια φωνή εντός μου την άκουσα να λέει..''Λάθος εποχή ζούμε...'' κι αμέσως η άλλη φωνή που κάποιες φορές δέν αναγνωρίζω τη χροιά της..απαντάει με τον δήθεν τρόπο της γνώσης της...''Τώρα το σκέφτηκες..;;;''.Κρατάω απόσταση από τη συζήτησή τους και μπαίνω στη σκέψη...τι όμορφα που θα ήταν να ζούσατε μαζί...''εσείς οι δυό φωνές''..έστω άλαλες..στα χρόνια που τα σοκάκια μύριζαν χρυσάνθεμα και νυχτολούλουδα...που τα βράδια το άκουσμα μιά κιθάρας κάτω από ένα παραθύρι...σιγοτραγουδάει για την απουσία ενός φιλιού...μιας αγκαλιάς...μιάς αγάπης...στα χρόνια που τα πουλιά δέν θα φοβόντουσαν από τον θόρυβο του κόσμου και καθισμένα στα κλαριά κελαηδούσαν τόσο ανέμελα τις γνωστές..πλέον σε λίγους...μελωδίες τους..που ο ένας χαιρετούσε τον άλλον στο δρόμο χωρίς κανένας να ξέρει κανέναν..!!!
Κι ενώ μ έχει συνεπάρει η εικόνα αυτού του τόσο όμορφου κόσμου...να σου ξανά η γλυκιά φωνούλα...αλλά πλέον κρατώντας την σιωπή αλλά αφήνωντάς με να δω ένα πρόσωπο...απογοήτευσης χωρίς να ξέρω αν έτσι δείχνει το ότι κατάλαβε ότι ζούμε σε λάθος χρόνια...ή ότι κι αυτή απορεί με τις σκέψεις μου...
Κλείνω το στόμα της φωνής με την περίεργη χροιά που μόλις πήγε να μιλήσει και απαντώ ο ίδιος πλέον χαμογελώντας και με σίγουρο τόνο σιγοψιθυρίζοντας μόνος μου...''και ποιός σου είπε ότι μπορεί να με κρατήσει κάτι σ αυτή την εποχή...;;;"
Μου δίνεις την αίσθηση ότι χαμογελάς αλλά με αφήνεις να δω πλέον κι όλας...και μ έναν φρόνιμο ήχο...σηκώνοντας το δάχτυλό σου και γνέφοντάς μου σιωπή...μου λες ψιθυριστά...''σσσστ...ο κόσμος τι χρειάζεται να ξέρει....;;;''
Και ξάφνου έρχομαι στην πραγματικότητα εξακολουθώντας όμως να σκέφτομαι....!Τελικά...στο κόσμο γύρω μας...''φωνές μου''...του φτάνει..ότι και τον ενδιαφέρει κι όλας...απλά να γελάμε να τον θαυμάζουμε κι όσο γίνετε να μη μιλάμε....!!!