Ο φωτογράφος STEPHEN ORLANDO αποφασίζει να εγκλωβίσει την κίνηση ανάμεσα στους μουσικούς και στις χορδές τους.... πολύ προσεκτικά εχουν τοποθετηθεί φώτα led και πραγματικά ακολουθούν και φωτίζουν κάθε κίνηση των χεριών, των ώμων και του καθετί που δίνει αλλά και αλλάζει κατεύθυνση στις χορδές , απευθείας λοιπον φωτογραφημένα και χωρίς καθόλου επεξεργασία αυτά τα μοτίβα μουσικής και φωτός ειναι πανέμορφα .....
Μέρα Γιορτής έρχεται Σε όλες τις Παναγιές της Ελλάδος Σπυλιανή Αγιασώτισσα, Εκατονταπυλιανή, Φανερωμένη, Χοζοβιώτισσα , Εικοσιφοίνισσα, Κοσμοσωτήρα , Σουμελά και πόσα άλλα ονόματα για μια σπουδαία μορφή ,για μια γιορτή της μητέρας μας και μια πλημμύρα συναισθημάτων χαράς στην γενέθλεια γή , ευχές για αυτή την μέρα που έρχεται σε όλον και για όλον τον κόσμο,ας μας χαρίζει δύναμη και υγεία και ας μας επισκιάζει πάντα με την προστασία της .....
Σε μια παλάμη θάλασσας γεύτηκες τα πικρά χαλίκια Δύο η ώρα το πρωί περιδιαβάζοντας τον έρημο Αύγουστο Είδες το φως του φεγγαριού να περπατεί μαζί σου Βήμα χαμένο. Ή αν δεν ήτανε η καρδιά στη θέση της Ήταν η θύμηση της γης με την ωραία γυναίκα Η ευχή που λαχτάρησε μεσ’ απ’ τους κόρφους του βασιλικού Να τη φυσήξει ο άνεμος της Παναγίας! Ώρα της νύχτας! Κι ο βοριάς πλημμυρισμένος δάκρυα Μόλις ερίγησε η καρδιά στο σφίξιμο της γης Γυμνή κάτω από τους αστερισμούς των σιωπηλών της δέντρων Γεύτηκες τα πικρά χαλίκια στους βυθούς του ονείρου Την ώρα που τα σύννεφα λύσανε τα πανιά Και δίχως ήμαρτον κανέν’ από την αμαρτία χαράχτηκε Στα πρώτα σπλάχνα του ο καιρός. Μπορείς να δεις ακόμη Πριν από την αρχική φωτιά την ομορφιά της άμμου Όπου έπαιζες τον όρκο σου κι όπου είχες την ευχή Εκατόφυλλη ανοιχτή στον άνεμο της Παναγίας!
Ο. Ελύτης, «Άνεμος της Παναγίας»
και Ένα 100άρι κομποσχοίνι στην Παναγία
Επίκλησις του παντίμου Θεομητορικού Ονόματοςκαι 100 θαυματουργών Εικόνων της Παναγίας μας, Ελλάδος και Αγίου Όρους Άθω
Είναι Σάβατο , είσαι στην Αθήνα θές και δεν θές να πας μια βόλτα, θές να πάς σε ένα μουσείο και να μην σηκωθείς απο τον καναπέ σου; .... ένα μάλλον παράξενο μουσείο , ένα μάλλον αστείο μουσείο που έχει φτιάξει απο το 2012 ο Brendan Chilcutt (handle: kidpeleus99@aol.com) με ήχους παλιάς τεχνολογίας που δεν θέλει να αφήσει πίσω του....
Ένα εξαιρετικό κείμενο ..... μία καλη συνέχεια .....
(1ο μέρος)
Τις προάλλες, σε μια παρέα φίλων ξαναήρθε το ερώτημα «πώς γράφεται ένα τραγούδι;» και η ερώτηση ήταν προς εμένα, αφού είμαι ο μόνος απ’ την παρέα που ασχολούμαι με το είδος. Εγώ τους ανάφερα το παράδειγμα του συγγραφέα, του ποιητή, του ζωγράφου κλπ.
Η παρέα επέμενε στο ερώτημα, αφού τόνισε πρώτα πως ο συγγραφέας κι ο ποιητής έχουν τις λέξεις και τα νοήματά τους, ο ζωγράφος έχει τα σχήματα και τα χρώματα. Ο συνθέτης τραγουδιού ή εν γένει μουσικής, εκτός από τον στίχο, πώς ντύνει με ήχους (νότες) τις λέξεις και δημιουργεί ατμόσφαιρα, ύφος, ήθος, και προκαλεί μνήμη και συναισθήματα; Τα ερωτήματα αυτά δεν είναι η πρώτη φορά που τα ακούω και γνωρίζω πως πάντα ενδιαφέρουν και εντυπωσιάζουν τους έξω από τη διαδικασία τής μουσικής σύνθεσης.
Δεν είναι εύκολη μια περιγραφή των «διαδικασιών» πάνω σε μια πνευματική εργασία, όπου το άυλο στοιχείο πρυτανεύει και ορίζει τα πάντα… Η μουσική, κατεξοχήν άυλη τέχνη, (την ακούμε, μας συγκινεί και μας προκαλεί συναισθήματα, αλλά δεν την βλέπουμε, ούτε την αγγίζουμε…) γεννιέται από την προϋπάρχουσα σχέση τού δημιουργού με το μουσικό όργανο που παίζει. Τα μουσικό θέμα που επεξεργάζεται ένας εγκέφαλος, διαρθρώνεται και εξελίσσεται με τη στήριξη ενός οργάνου (συνήθως κιθάρας, πιάνου, πλήκτρων γενικώς), με το οποίο η ανθρώπινη σκέψη συνδέεται και δημιουργεί μελωδίες, φράσεις, ενότητες, ρυθμούς, εισαγωγές κλπ. Ο συνθέτης ενός τραγουδιού, οργανώνει το άυλο υλικό του, στηριζόμενος κυρίως στις λέξεις (τους στίχους) και στο βάθος των νοημάτων τα οποία κατευθύνουν την δημιουργία τής τελικής ατμόσφαιρας… Ο συνθέτης ψάχνει (η πιο σωστή λέξη είναι: ανιχνεύει) έναν μελωδικό κώδικα με τις νότες να ακολουθούν μια πορεία και οι οποίες εν τέλει να σχηματίζουν «ενιαίο σώμα» με τον στίχο.
Δεν είμαι σίγουρος πως έγινα κατανοητός… Πάντως, αν δώσεις τον ίδιο στίχο σε δέκα ή εκατό συνθέτες, θα μελοποιηθούν με δέκα ή εκατό διαφορετικές εκδοχές! Που σημαίνει πως οι διαφορετικές σκέψεις ακολουθούν διαφορετικά μελωδικά, ρυθμικά και αρμονικά σχήματα, ανάλογα με την αισθαντικότητα και τη γνώση τού καθενός. Με δεδομένο πως οι λέξεις ενός ποιητή ή οι γραμμές και τα χρώματα ενός ζωγράφου, δεν είναι άλλο παρά οι σκέψεις και οι αναζητήσεις του, εκπεφρασμένες μέσα από το γνωστικό του οπλοστάσιο, αλλά και μιας υποσυνείδητης αίσθησης, η λειτουργία τού μουσικού συνθέτη ακολουθεί σχεδόν την ίδια πνευματική διαδικασία με εκείνη του ζωγράφου, του ποιητή κλπ. Είναι σαν να βρίσκεσαι σε ένα σκοτεινό δωμάτιο. Πρέπει να βρεις τρόπους να μπεις και να το φωτίσεις…
Περιττό να πούμε πως στο θέμα τού τραγουδιού, αναφέρομαι φυσικά στα τραγούδια που αντιμετωπίζονται με την δέουσα σοβαρότητα από τους δημιουργούς τους και όχι στα λαϊκίστικα υπεραπλουστευμένα τής show biz βιομηχανίας (λαϊκών και ελαφρών) όπου εκεί η έννοια του συνθέτη-δημιουργού αντικαθίσταται με εκείνη τού διεκπεραιωτή-εκτελεστή, ο οποίος παίρνει έτοιμα μελωδικά και ρυθμικά μοντέλα μέσα από την δεξαμενή μιας συσσωρευμένης αποθήκευσης μουσικών υποπροϊόντων…
(2ο μέρος)
Οι λέξεις και τα χρώματα που ανέφερα στο προηγούμενο σημείωμά μου , δεν ισχυρίζομαι πως είναι μονοσήμαντα. Μπορεί να είναι σημεία αναφοράς και να χαρακτηρίζουν την προσωπική αισθητική ατμόσφαιρα του κάθε δημιουργού, αλλά υποκρύπτουν άπειρους συνειρμούς και συμβολισμούς και γι αυτό είναι και εργαλεία σοβαρής πνευματικής εργασίας.
Στη μουσική όλα λειτουργούν με την φαντασία τών ηχητικών συνδυασμών. Μια σειρά φθόγγων, μια αρμονία, μια ρυθμική εναλλαγή, δημιουργούν «εικόνα», όχι ακριβώς συγκεκριμένη, αλλά τουλάχιστον βάση μιας (μουσικής) σκέψης. Εδώ, η ηχητική ποιότητα και οι τεχνικές δυνατότητες του μουσικού οργάνου, παίζουν αποφασιστικό ρόλο! Ο «δρόμος» φτιάχνεται με ένα ψάξιμο στις χορδές ή στα πλήκτρα… Η σχέση τού ανθρώπου με το όργανο έρχεται να ορίσει συναισθήματα και ηχοχρώματα, μελωδικές γραμμές και ατμόσφαιρες. Η «διαδικασία» έχει ανάγκη από μια αφορμή. Μια λέξη, μια διαδοχή συγχορδιών, ένα ρυθμικό σχήμα, κάτι που να προκαλεί το προσωπικό συναίσθημα, και να αποτελεί «βάση έμπνευσης» που θα στηρίξει και θα αναζητήσει την εξέλιξη της (μουσικής) σκέψης. Πάντα αυτό που ονομάζουν «έμπνευση» δεν έρχεται από τον ουρανό…. Το αρχικό «τίποτα» είναι έννοια που δεν ισχύει σε ένα δημιούργημα.
Πάντα νοιώθω μια… ανησυχία όταν επιλέγω ένα ποίημα, έναν στίχο που αποφασίζω να μελοποιήσω. Ένα προσωπικό παράδειγμα ίσως βοηθήσει να εξηγήσω περισσότερο τη σκέψη μου. Το 1984, όταν ασχολήθηκα με το «Πρωινό τσιγάρο» με κέντρισε η φράση «… κι εγώ σε ποντάρω κι ύστερα πάω πάσο σ’ ένα καρέ τυφλών». Στην αρχή ένιωσα πως θα δυσκολευτώ να βρω μελωδία που να αναδεικνύει μια τέτοια ασυνήθιστη φράση που δυσκολεύει την απλότητα ενός τραγουδιού… Αυτή η φράση όμως ήταν εκείνη που με… προκαλούσε να επανέρχομαι γύρω-γύρω από το ποίημα του Αλκαίου, σαν τη γάτα με το ποντίκι. Παίζοντας-αυτοσχεδιάζοντας με την κιθάρα μου με το ποίημα μπροστά μου, άρχισα να σχηματίζω μια μελωδική εισαγωγή σε αργό ζεϊμπέκικο ρυθμό. Ένοιωθα πως θα είναι η πηγή μου, πως από εκεί θα αντλήσω τις φράσεις. Ένα αόρατο στοιχείο (όπως πάντα), βασισμένο στο ένστικτο, μου «άνοιγε» δρόμους. Ο αργός ρυθμός μού είχε δημιουργήσει ένα κλίμα μελαγχολίας που έδενε με το ποίημα και η βαθύτερη σκέψη το τραγούδι να αφιερωθεί στη μνήμη Μάνου Λοΐζου (που μας άφησε το 1982) μου προκαλούσε αλυσίδα συναισθημάτων… Όλα κύλησαν… ευχερώς και ομαλότατα! Θαρρείς και μια πόρτα άνοιξε διάπλατα και ξεχύθηκαν οι φράσεις και ό,τι υπήρχε εντός μου! Δεν έλεγχα πια σκέψεις και συναισθήματα, αφού το ό λ ο ν ακολουθούσε την αρχική αίσθηση… Έλεγξα την… κατασκευή μου. Χτένισα την εισαγωγή φροντίζοντας μια… βυζαντινή ατμόσφαιρα να κυριαρχεί και να μην ανατραπεί ο αργός δωρικός ζεϊμπέκικος της εισαγωγής. Ένιωσα πως αυτή η μελωδία θα έπρεπε να εκφράζει και να φέρει απόηχους από αρχαία τραγωδία, με τις χαμηλόφωνες αντρικές φωνές να λειτουργούν ως χορός. Καμία έξαρση, κανένας ηρωισμός. Σαν μια χορωδιακή λειτουργία σε εξωκλήσι. Πίστεψα πως του αρκεί ένα μόνο πολυφωνικό μοναχικό συνοδευτικό όργανο. Η κιθάρα! Να αποκαλυφθεί η τέχνη τής αφαιρετικής ατμόσφαιρας και της λιτότητας… Τίποτα παραπάνω από το επαρκές και αναγκαίο.
Μια σύνθεση, όπως θα παρατηρείτε, δεν είναι ένα ή δυο πράγματα. Είναι πολλά και γεννιούνται παράλληλα. Είναι μια επίπονη (πνευματικά) εργασία και έχει ανάγκη από «επιστράτευση» όλων των αισθήσεων, των εμπειριών και των πνευματικών καταβολών που έχουν φωλιάσει μέσα μας κατά τη διάρκεια όλης μας της ζωής.
(3ο μέρος)
Το παράδειγμα του «Πρωινού τσιγάρου», στο προηγούμενο σημείωμά μου, ήταν ενδεικτικό. Ήταν, επίσης, προσωπική εμπειρία. Ο κάθε δημιουργός έχει έναν δικό του τρόπο να ξεδιπλώνει από μέσα του το συναίσθημα, τη γνώση ή το βίωμα. Υποθέτω πως δίχως αυτά (και άλλα πολλά βεβαίως) δεν μπορεί να υπάρξει δημιούργημα. Το τελευταίο, για να μπορέσει να λάβει υπόσταση και να ανθήσει, χρειάζεται δουλειά, πολλή δουλειά, χρειάζεται ένταξη, αισθητική έκφραση, να λαμβάνεις υπόψη σου την πραγματικότητα, αλλά να πηγαίνεις και παραπέρα από μια απλή προσαρμογή στο κοινωνικό περιβάλλον και στη χώρα όπου έχεις επιλέξει να ζεις και να κινείσαι. Χρειάζεται ακατάπαυστη πνευματική εργασία τόσο με τον εαυτό σου όσο και με το δημιουργικό σου αντικείμενο. Γνωστικός εξοπλισμός βασικών ή προχωρημένων μουσικών θεωριών, αρμονικές γνώσεις, κατοχή γνώσεων ενός οργάνου, καθώς και άλλα που δυσκολεύομαι να εκθέσω για οικονομία χώρου. Είμαι αρκετά… διδασκαλικός και δεν μου πάει…
Ένας λογικός αντίλογος θα ήταν εκείνος που θα αναφερόταν στο παρελθόν. Όταν δηλαδή η λαϊκή δημιουργία γινόταν από απλούς αγράμματους ανθρώπους, οι οποίοι κάθε άλλο ήταν εξοπλισμένοι με τα εργαλεία που προανέφερα. Εκείνοι οι δημιουργοί κατάφεραν και έφτιαξαν στέρεα τραγούδια, δεμένα όχι μόνο με την εποχή τους, αλλά μέσα από αυτά ανέδειξαν επιτυχώς και την καθημερινότητά τους. Διέθεταν το ένστικτο και την δέουσα όσφρηση να «φωτογραφίζουν» εποχές και καταστάσεις. Η λαϊκή δημιουργία δεν είχε (και δεν χρειαζόταν) τα εργαλεία τής δικής μας εποχής, με τα διατιθέμενα μέσα που υπάρχουν, όπως: μουσικές σπουδές σε Ωδεία, πανεπιστήμια, πληροφορίες, διαρκώς αναπτυσσόμενη τεχνολογία, νέα μουσικά όργανα, σπουδές σχετικές με την οργάνωση μουσικής παραγωγής, διάθεση βιβλίων περί παντός θέματος, ανάπτυξη διαδικτυακής πληροφόρησης κλπ. Με λίγα λόγια, ζούμε μια άλλη εποχή και η μουσική δημιουργία διαθέτει πια άλλα εργαλεία πνευματικά και πρακτικά. Τα νέα όργανα και οι νέοι ήχοι, δημιουργήματα της σύγχρονης τεχνολογίας, έχουν δικούς τους τρόπους και μεθόδους μουσικής σύνθεσης, οι οποίοι έχουν να κάνουν με έναν τεχνολογικό κόσμο, δίχως να λείπει βέβαια και η πλευρά της έμπνευσης. Η μεγάλη δεξαμενή ηλεκτρονικών ήχων και μελωδικών μοντέλων είναι σε καθημερινή χρήση. Παρ’ όλα αυτά, νομίζω πως βρισκόμαστε ακόμα σε μια μακρά περίοδο όπου όλα εξαρτώνται από την «πρώτη ύλη», η οποία δεν είναι άλλη από τη στιγμή τής πρωτογενούς δημιουργίας.
Είτε με αρωγό την τεχνολογία, είτε με ένα μόνο όργανο, ο δημιουργός δύσκολα θα μπορέσει να λειτουργήσει όπως παλιά. Πάντοτε είναι αναγκαία η… ερωτοτροπία με ένα όργανο το οποίο θα γεννήσει και θα εκφράσει τις μουσικές σκέψεις, που θα δώσουν ύπαρξη στη δημιουργία (αυτό ας το ονομάσουμε: «Έμπνευση»)
Η έμπνευση είναι αποτέλεσμα καλλιέργειας και δουλειάς και όχι στιγμιαίας… φώτισης από κάποιο θεϊκό πνεύμα… Έρχεται μέσα από το βάθος τού ανθρώπου και φανερώνει όλη την υπόσταση, το ταλέντο, την προσωπικότητα, την πνευματικότητα, τις όποιες ευαισθησίες, καθώς και τις αισθητικές επιλογές εκείνης τής πλευράς της ζωής στην οποία αποφασίσαμε να ταχθούμε…
Περιττό να υποστηρίξω πως το θέμα των «μυστικών» τής σύνθεσης είναι ανεξάντλητο! Στοιχεία ορατά και αόρατα είναι μέσα στα «μυστικά» και ουδείς μπορεί να φωτίσει άπλετα μια τέτοια «μυστηριακή» διαδικασία…
Ποιος ξέρει; Ίσως εκεί να βρίσκεται και η μαγεία του θέματος. Στο ανεξήγητό του…
δύο ομάδες ανθρώπων που δεν βλέπει η μία την άλλη μέσα απο τα διαχωριστικά, καλούντε να απαντήσουν τις ίδιες απλές ερωτήσεις...όπως τι σε κάνει χαρούμενο, ποιά σχέδια μελλοντικά κάνεις κτλ.... η μόνη διαφορά είναι ότι η μία ομάδα αποτελείται απο υγιή άτομα ενώ η δεύτερη απο νέους που πάσχουν απο καρκίνο...
Μήπως τελικά ολα αυτά τα αυτονοήτα δεν ειναι και τόσο.... ή τα τόσο σημαντικά δεν έχουν και τόση αξία μπροστά σε κάτι που λέγεται ζωή και συνέχεια την ξεχνάμε , ξεχνάμε και να την ζήσουμε μερικές φορές ..
Ο αυστριακός μουσικός και καλλιτέχνης Bartholmaus Traubeck αναλύοντας τις διατομές δέντρων,;όπως,καρυδιά ,οξιά,σφενάμη ,δρύς κτλ παράγει μουσική.... βάση των δακτυλίων που δημιουργούνται στον κορμό, που είναι σαν αυλάκια. Κάθε δέντρο έχει διαφορετικούς αυξητικούς δακτύλιους, σε αυτό πάνω λοιπόν δημιούργησε μια συσκευή που χρησιμοποιώντας μαθηματικές συναρτήσεις και μετέπειτα αναλύοντας οπτικά τους δακτύλιους καταφέρνει να εξάγει μουσική. Η κίνηση που ακολουθείται ειναι περιστροφική όπως του πικάπ και μία φωτογραφική μηχανή ειδικά επεξεργασμένη καταγράφει τα στοιχεία όπως που το πάχος και η απόσταση, το χρώμα και η υφή του δακτυλίου του δέντρου, μέσω του αλγόριθμου μεταφράζει τους ήχους.
Η επιρροή του μας λέει ήταν απο μία ιδέα που προέκυψε απο το άλμπουμ των jethro tull 'songs from the wood'' το 1977 και Οπως εξηγεί, το μόνο δέντρο που φάνηκε να μη συνεργάζεται ήταν το έλατο, επειδή μεγαλώνει πολύ γρήγορα και επομένως έχει μεγάλα κενά μεταξύ των δακτυλίων του. Αρκετά ενδιαφέρον βέβαια δεν μπορεσα να βρώ που βρίσκει τις τομές των δέντρων αλλά λογικά κατι μου διαφεύγει μέσα στη συνέντευξη.....
Παρασκευή σήμερα , ναί δεν έχω χάσει τις μέρες επιτέλους μια φορά !! και λίγο η ζέστη , λίγο τα βάσανα μας , δεν συγκεντρώνεσαι εύκολα ειδικά όταν είσαι μπροστά στον υπολογιστή και δεν βρίσκεσαι παρά θῖν' ἁλὸς και ιδού τα αποτελέσματα....
μην φοβάστε λοιπόν πατήστε το κουμπί συνέχεια ..... το πρώτο site ξεκινάει απο την σημερινή μέρα και δεν ξέρω καν που καταλήγει !!!!!!!!!!!! και το δεύτερο έχει αυτή την ιδέα, να σου βγάζει ότι πιο άχρηστο κυκλοφορεί σε ιστοσελίδες σε κάθε κλικάρισμα σου !!!!
O Danile Edlen αρέσκετε στο να ζωγραφίζει γνωστούς καλλιτέχνες πάνω σε βινύλια. Χρησιμοποιώντας λοιπόν απευθείας ακρυλικό λευκό χρώμα δημιουργεί τις προσωπογραφίες με την αντίθεση πάνω στο μαύρο βινύλιο .... θέλωντας να παντρέψει το σύγχρονο με το κλασσικό για ένα αποτέλεσμα που θα μείνει , αρκετά έχουν χρησιμοποιηθεί απο τους ίδιους τους καλλιτέχνες ή και τρίτα πρόσωπα για φιλανθρωπικούς σκοπούς ή και για απλά δώρα σε αγαπημένα κοντινά άτομα.... Καλημέρα και καλή συνέχεια σε όλους τους φίλους μου και όλους τους συν-μπλόγκερς μου που θέλω να με συγχωρέσουν για την αποχή των τελευταίων ημερών. Οι εξελίξεις και τα γεγονότα του τόπου μας με έχουν απορροφήσει και δυστηχώς δεν μπορώ να σκεφτώ περαιτέρω πράγματα.
