Ο φωτογράφος των εν λόγω εικόνων... Nikita Gill Ονομάζει την συγκεκριμένη δουλειά του , ''μια ήρεμη μέρα στην χώρα των θαυμάτων'', θέλοντας να δημιουργήσει ήρεμες και γαλήνιες χαραυγές με άκρως μυστήρια αύρα... όπως ο ίδιος λέει ''ευχαριστήσου μικρά πράγματα της ζωής και αγάπησε το να χτίζεις όμορφες ιστορίες γύρω από αυτά , όπως μπορείς''...
Καλημέρα Κόσμε....
'χτίσε' την ιστορία σου και σήμερα
'χτίσε' τη μέρα σου όπως εσύ θες
και όχι πάντα όπως σου ορίζουν άλλοι...!!!
Καλημέρα σε μία ήσυχη μέρα που μεσα στην αστική ραστώνη όμως θα επιλέξω να ακούσω wake up....
με απλά καθημερινά πράγματα παίζει στις δημιουργίες του ο tineke meirink !!!
o So έλεγε '' η φαντασία είναι η απαρχή της δημιουργίας, φανταζεστε αυτό που επιθυμείτε, αξιώνετε αυτό που φαντάζεστε ,επιστρατεύοντας τη θέληση σας και τελικά δημιουργείτε αυτό που αξιώνετε "
Πιστέψτε...σε αυτή τη δημιουργική διαδικασία, θα φανταστώ ....και ίσως σήμερα προσελκύσω κάτι ασυνήθιστο!!
ένα χαμόγελο δεν στοιχίζει τίποτε, όμως δημιουργεί πολλά. Πλουτίζει αυτούς που το παίρνουν, χωρίς να φτωχαίνει αυτούς που το δίνουν.
Μια στιγμούλα είναι η ζωή του κι όμως η ανάμνηση του διαρκεί κάποιες φορές αιώνια.
Δεν υπάρχει κανένας τόσο πλούσιος που να μπορεί να κάνει χωρίς αυτό και κανένας τόσο φτωχός, όσο αυτός που το στερείται.
Δημιουργεί ευτυχία μέσα στο σπίτι, δίνει χαρά στην καθημερινή δουλειά.
Είναι μια ανάπαυση για τους κουρασμένους, ένα ηλιόφωτο για τους θλιμμένους, το καλλίτερο αντίδοτο που έχει η φύση για τις στεναχώριες.
Κι όμως δεν μπορείς ούτε να τ'αγοράσεις ούτε να το ζητιανέψεις, ούτε να το δανιστείς ή να το κλέψεις , γιατί δεν ωφελεί σε τίποτε αξίζει μόνο αν σου το χαρίσουν.
Κι άν βρεθεί κάποιος που κουρασμένος κι απογοητευμένος απο τη ζωή, δεν σας χαρίσει ένα χαμόγελο, θα έχετε την καλωσύνη να του δώσετε ένα δικό σας.
Γιατί κανένας δεν έχει τόση ανάγκη από ένα χαμόγελο, όσο αυτός που δεν του απέμεινε πιά κανένας για να του το χαρίσει.
__εσύ δεν βρίσκεις κάτι από τα παραπάνω ως λόγο για να χαμογελάσεις ;
οι ελλαδίτες θα μπορούσαμε να γεμίσουμε σελίδες με φωτογραφίες από τα εκκλησάκια μας, που είναι παντού σε κάθε σημείο αυτού του τόπου....σήμερα από μία κουβέντα που ξεκίνησε για μια βόλτα στα άσπρα αυτά ''στολίδια'' , για μια βόλτα στα νησιά μας ή στη στεριά μας κατέληξε να θυμηθώ ένα ποίημα που μου είχε μάθει η γιαγιά μου ...... καλη κυριακή και αν δεν πας βόλτα κυριολεκτικά πήγαινε έστω νοερά ..
γιατί το φαγητό δεν είναι μόνο για φάγωμα... μας λέει ο φωτογράφος William kass !!! και στήνει αυτό το υπέροχο σκηνικό με μινιατούρες και αξεσουάρ φαγώσιμα κάθε είδους . Δημιούργημα του αυτή η σειρά που πραγματικά σου προκαλεί ανέμελη διάθεση και παράλληλα χαμόγελα, ωστόσο αναγνωρίζω ότι οι λεπτομέρειες είναι φοβερές και η δουλειά του λεπτομερής. Ελπίζω να το απολαύσετε όσο και εγώ που μου χαλαρώνει το μεσημέρι και ίσως μου ανοίγει και την όρεξη λίγο παραπάνω. Κρατάω στα υπόψιν μου άλλους δύο συναδέρφους τους που έχουν παίξει με το φαγητό τους ... καλό μας μεσημέρι
σήμερα, αυτό το μοναδικό πλάσμα, που έγινε γνωστό κυρίως από την φωτογραφία που κλαίει, για τον δάσκαλο του και συντονιστή του έργου Afro Reggae, έναν άνθρωπο όπου τον ειχε βγάλει από την τρομερή φτώχεια,την πείνα και την εγκληματικότητα. Ο Diego Frazao Torquato έπαιζε βιολί στην ορχήστρα εγχόρδων του afro reggae ενός μη κερδοσκοπικού οργανισμού που δίνει στα παιδιά την ευκαιρία να αποδράσουν από τις φτωχογειτονιές του Ρίο και από την τρομερή εγκληματικότητα.... αυτή η φωτογραφία έχει κάνει τόσο μεγάλο γύρο στον κόσμο και αυτό που με λυπεί κάθε φορά που την πετυχαίνω κάπου, είναι ότι ο diego έχει χάσει τη μάχη με τη ζωή, λόγω λευχαιμίας....μια μάχη που παρά την μηννιγίτιδα που είχε από τα τέσσερα του χρόνια και είχε επιδεινωθεί μεχρι και με προβλήματα μνήμης, πάλεψε και κατάφερε να μάθει βιολί, ονειρεύτηκε ότι το βιολί θα τον βοηθήσει να δει τον κόσμο....και για μένα και είδε τον κόσμο και κυρίως τον είδε και θα τον θυμάτε ο κόσμος !!
ξέρω σε πολλούς μπορεί να φανεί στενάχωρο το θέμα , αλλά καμιά φορά πρέπει να θυμόμαστε και αυτούς τους '' ήρωες '' και να παραδειγματιζόμαστε !!!
Ο Οδυσσέας είστε εσείς. Κι εγώ. Το ταξίδι του θα το κάνουμε όλοι αργά ή γρήγορα. Θα επιστρέψουμε. Στην αληθινή πατρίδα μας. Μέχρι τότε είμαστε πλάνητες όπως ο ήρωας του Ομήρου. Ταξιδεύουμε από ζωή σε ζωή κι από εμπειρία σε εμπειρία. Γευόμαστε τους γλυκούς καρπούς των Λωτοφάγων, ξεχνιόμαστε από το τραγούδι των Σειρήνων, συντριβόμαστε ανάμεσα στη Σκύλλα και τη Χάρυβδη, λαχταρώντας πάντα την επιστροφή στην Ουράνια Πατρίδα και στην Πηνελόπη-ψυχή μας. Η Οδύσσεια είναι το τραγούδι της νοστ-αλγίας μας. Το άλγος του νόστου. Η λαχτάρα και ο πόνος μας για τον γυρισμό στην Πηγή μας.
[...] Ο τρόπος που έχουμε μάθει να σκεφτόμαστε είναι συγκριτικός και δυιστικός. Ωστόσο δεν είναι ισοδύναμες όλες οι έννοιες. Η μόνη σύγκριση που υπάρχει είναι ανάμεσα στην αλήθεια και το ψεύδος. Καθώς ανελίσσεται πνευματικά ο αναζητητής, περνά από τον χώρο του δυισμού και της πολυμορφίας στο ενοποιημένο πεδίο πέρα από τις αντιθέσεις καλού και κακού. Εκεί αυτές οι δύο έννοιες δεν συμφιλιώνονται απλώς, ούτε δημιουργούν μια ισορροπία. Ούτε καν συγχωνεύονται για να αναδείξουν μια άλλη πραγματικότητα. Εκεί, αποδεικνύεται πως μόνο το καλό υπάρχει. Και η αγάπη. Το κακό έχει ήδη απαλειφθεί γιατί αναγνωρίστηκε ως αυτό που ήταν: μια ψευδαίσθηση επειδή στον κύκλο του Θείου το κακό δεν υπάρχει. Όμως όσο είμαστε πλάνητες όπως υπήρξε ο Οδυσσέας και περιπλανώμεθα στον κόσμο της πλάνης, πιστεύουμε στις συλλογικές ψευδαισθήσεις.
Κάνουμε λοιπόν ο καθένας μας το ταξίδι του Οδυσσέα, συναντώντας θηρία και τέρατα, σκληρούς αντιπάλους και άγριες ώρες μοναξιάς και φόβου. Ζούμε ζωές επί ζωών, παλεύοντας με τον πόνο, τη φθορά και τον θάνατο. Και όλα αυτά γιατί πιστέψαμε στο κακό και έτσι το καταστήσαμε αληθινό στο υποκειμενικό μας σύμπαν.
Σίγουρα πάντα το λέμε και το ξέρουμε πως όλοι οι άνθρωποι δεν είμαστε το ίδιο, σίγουρα δεν έχουμε όλοι το ίδιο σθένος ψυχικό και σωματικό απέναντι σε καταστάσεις και δυσκολίες της ζωής--υπάρχουν όμως αυτοί οι '' κάποιοι '' που ξεπερνούν κάθε όριο δύναμης και αντοχής, νομίζω όπως λέει και '' κάποιος '' από αυτούς, γνωστός μου, δεν θα πάψω ποτέ να πιστεύω πως τα αδύνατα γίνεται να γίνουν δυνατά τελικά, δεν θα πάψω να πιστεύω....δεν θα πάψω να νοιώθω ευλογημένος για ότι έχω !!
καλημέρα με θαυμασμό στους πολεμιστές αυτούς , που φοράνε την πανοπλία του θάρρους και τιμής, κρατάνε την ασπίδα της αγάπης και οπλίζονται με υπομονή και θέληση.
καλημέρα κόσμε
καλημέρα μας
καλημέρα στο παράθυρο του χαμόγελου μου
καλημέρα θέλω χαμόγελα εντός και εκτός των τοιχών μας
Αχ ζωή, κάτι μου κρύβεις κάτι μαγικό που το ποθώ Πώς περνάς και νιώθω να τ’ αγγίζω όσο το απωθώ
Να ‘μαι καλά στα χαμηλά κι εδώ στη γη να ξημερώνω Να ζω μ’ ετούτα τα ψιλά να χάνομαι στο χρόνο
Να σέβομαι τη λογική τα συναισθήματα να πνίγω Κρυφά να γίνομαι παιδί να ξαναπαίζω λίγο
Αχ ζωή, κάτι μου κρύβεις κάτι μαγικό που το ποθώ Πώς περνάς και νιώθω να τ’ αγγίζω όσο το απωθώ
Να λέω το πικρό γλυκό να ‘χω δυο πόδια για να βγαίνω Καφέ να πίνω στο σταθμό να μην πηδάω στο τραίνο
Να βάζω παρακεί το εγώ μην αγαπήσω σαν κουρσάρος Κι απ’ του ονείρου να λυγώ το πουπουλένιο βάρος
Αχ ζωή, κάτι μου κρύβεις κάτι μαγικό που το ποθώ Πώς περνάς και νιώθω να τ’ αγγίζω όσο το απωθώ
in my head every day, all day long, I sang my special song, a hidden thing..and then one day I heard someone else singing my song and I looked around and of course it was you..
για 20 χρόνια στο μικρό του στούντιο στην αγγλία ο καλλιτέχνης rob ryan ασχολείται με την χαρτοκοπτική, δημιουργώντας τα έργα του καθαρά και μόνο με τα χέρια του... το θαυμάσιο είναι πως τα περισσότερα εμπεριέχουν κείμενα του τα οποία διαβάζονται και χαρακτηρίζονται ως γράμματα αγάπης και όμορφα ερωτικά κείμενα....
"You are my universe. Moons circle planets and planets circle stars, stars and galaxies rotate eternally and you and I circle each other for you are my universe entirely and I will always be yours."
"I opened my heart to the wind and felt it wrap its arms around me and hold me all day long. I opened my heart to the air and it lifted me up and rushed around me filling me up with life and joy until I thought I might burst. But caught between land sky, caught between one life and another, nothing could ever compare to the day when I opened my heart to you again."
"I can't forget and I never will, you smiled at me and from nothing something came. Now the world is new to me again, I will remember still, you smiled at me and now I dreamed a dream of good."
Ξέρουμε κ’ οι δύο, αγαπημένη, μας έμαθαν: να πεινάμε, να κρυώνουμε, να πεθαίνουμε στην κούραση
και να ζούμε μακριά ο ένας απ’ τον άλλο. Δε μας ανάγκασαν ακόμα να σκοτώσουμε
και δε μας σκότωσαν ακόμα.
Ξέρουμε κ’ οι δυο, αγαπημένη, μπορούμε να μάθουμε στους άλλους: να αγωνίζονται για τους ανθρώπους, και κάθε μέρα λίγο πιο βαθιά, λίγο πιο ωραία
ν’ αγαπάνε...
