....Υπέροχα μου πλάσματα

 

 

Όταν σε τρώει η κίνηση καμιά φορά φέρνει και αποτελέσματα όπως να αναφωνήσω ξαφνικά  ''στην υγειά των στιγμών'' ...αυτών που πρέπει να ζήσουμε και να μην τις χάνουμε όσο και αν προσπαθούν το ενάντιο οι ''άλλοι'', στη στιγμή που θα βοηθήσεις έναν συνάνθρωπό σου, όπως και με όποιο μέσο μπορείς, στη στιγμή που θα σε περιμένει ο σκύλος σου με τόση χαρά να γυρίσεις για να παίξετε ενώ το πρωί δεν θα έχεις ξεχάσεις να βγάλεις και τη γνωστή  γάτα που κρύβεται στη ρόδα σου για να ζεσταθεί στην παγωμένη νύχτα, στη στιγμή που αν έχεις τη χαρά να ερωτευθείς αυτό το ένα άτομο, θα νοιώσεις πως θα γεράσεις μαζί του, στη στιγμή που βλέπουν ένα παιδί να έρχεται στον κόσμο ή το εγγόνι τους , την συνέχεια τους, πόσο και να μεγαλώσεις αυτόν τον άνθρωπο σε τόσο δύσβατο κόσμο, στη στιγμή που θα βρεις μπροστά σου το πιο ξεχασμένο εκκλησάκι και θα ανάψεις ένα κερί νοιώθοντας μια ρίγη δέους άγνωστη για κάποιους, ακόμα και στη στιγμή που θα βιώσεις το θάνατο ενός αγαπημένου σου προσώπου όσο και αν σε πονάει το τελευταίο αντίο....άπειρες στιγμές, χαρά, θλίψη,λύπη, θυμός, γέλια, σιωπή ,μοναξιά, ένταση...άπειρα συναισθήματα που όμως σε κάνουν να νοιώθεις ζωντανός...στις ζωές όλων των πλασμάτων, ανθρώπων, σκυλιών, πτηνών, ερπετών...που νοιάζονται το ένα για το άλλο και ανταλλάσσουν εμπειρίες, χάδια, όνειρα.....